De botten van de benen en voeten zijn waar stressfracturen het vaakst voorkomen. De botten die het vaakst worden aangetast, zijn de onderste delen van het scheenbeen en de kuitbeenbotten van het been en de tweede en derde beenvoetbeenderen van de voet.
Een stressfractuur kan zich ontwikkelen na herhaalde overdruk of belasting op een bot. Het verschilt van een typisch gebroken bot veroorzaakt door een plotselinge verwonding doordat een stressfractuur ontstaat als reactie op chronische stress op het bot.
Een stressfractuur wordt soms een haarlijnfractuur genoemd omdat deze meestal op een röntgenfoto wordt weergegeven als een haarscheur. Deze soorten botbreuken worden vaak geassocieerd met rennen en andere atletische activiteiten, vooral wanneer de activiteit recentelijk is toegenomen.
De locatie van stressfracturen is soms gekoppeld aan een bepaalde sport of activiteit. Lopers hebben een hoger dan gemiddeld risico op tibiale stressfracturen en activiteiten met veel stress op de voorvoet, zoals dansen of atletiek, brengen een verhoogd risico op stressfracturen van de middenvoetsbeentjes of hoefbot van de voet.
Symptomen en diagnose
Pijn die wordt veroorzaakt of verergerd door gewichtdragende activiteit kan wijzen op een stressfractuur; pijn kan ook worden gevoeld door directe druk op het bot. Als het onbehandeld blijft, zal de pijn meestal verergeren en als de stress op het bot blijft aanhouden, kan een haarlijnbreuk zich ontwikkelen tot een meer instabiele fractuur.
Daarom is het belangrijk om de gewichtdragende activiteit te verminderen en een medische behandeling te zoeken wanneer pijn optreedt.
Een stressfractuur die zich ontwikkelt, verschijnt mogelijk niet altijd op een röntgenfoto, wat de diagnose moeilijk kan maken. Het is niet ongebruikelijk dat de eerste röntgenfoto's van het bot geen fractuur vertonen, terwijl een follow-up röntgenfoto - dagen of zelfs weken later - zal onthullen dat er inderdaad een stressfractuur is opgetreden.
Medische providers zullen vaak andere diagnostische methoden gebruiken als ze een stressfractuur vermoeden, zoals een CT-scan of MRI , hoewel röntgenfoto's normaal waren.
Behandeling
Behandeling voor een vermoedelijke of bevestigde stressfractuur houdt rust of een verandering in atletische activiteit in die voldoende is om genezing mogelijk te maken. Immobilisatie in een walking cast of een schoen met harde zolen kan enkele weken worden voorgeschreven, afhankelijk van de mate van fractuur en symptomen. Follow-up X-stralen of andere diagnostische tests worden gebruikt om botgenezing te evalueren.
Risicofactoren
Stressfracturen worden meestal geassocieerd met atletische activiteit, maar andere factoren verhogen ook het risico. Elke aandoening die een verlaagde botmassa veroorzaakt, verhoogt het risico op een stressfractuur, waaronder:
- Postmenopauzale vrouwen en vrouwen met onregelmatige menstruatiecycli, resulterend in amenorroe
- Tabak gebruik
- Matig tot zwaar alcoholgebruik
- Lagere lichaamsmassa
- Medicijnen zoals corticosteroïden en DMPA (Depo-Provera)
- Ontoereikende niveaus van calcium en vitamine D
- Afwijkingen van de voetstructuur of voetbiomechanica, zoals een hoog gebogen of platte voet
bronnen:
Lappe, JM, Stegman, MR en Recker, RR. (2001) De impact van leefstijlfactoren op stressfracturen bij vrouwelijke rekruten van het leger. Osteoporose International. 12 (1): 35-42.
Wilder, Robert P. MD, FACSM en Sethi, MD, Shikha. Overbelastingsverwondingen: tendinopathieën, stressfracturen, compartimentsyndroom en scheenbeenspalken. Klinieken in sportgeneeskunde. Vol 23: 1, januari 2004. MD Consult.