Een brander, ook wel een stinger genoemd, is een vaak voorkomende verwonding in contactsporten, vooral voetbal . Branders bij voetbaldeelnemers komen heel vaak voor, met meer dan 50% van alle sporters die minstens één aflevering van een brander melden tijdens hun carrière - sommige met herhaalde afleveringen.
Burner: What Is Happening?
Het precieze mechanisme van de verwonding is niet precies bekend, maar van een brander wordt gedacht dat deze het gevolg is van rek of compressie, of een combinatie van beide, van de plexus brachialis.
De brachiale plexus is een netwerk van zenuwen dat net het ruggenmerg heeft verlaten. Deze zenuwen reizen over de schouder en in de arm.
Wanneer een zenuw verergert, begint deze abnormaal te werken. Dit kan betekenen dat patiënten pijn, gevoelloosheid of zwakte, of al deze symptomen kunnen ervaren. Meestal wordt de nek van de atleet weggetrokken van de aangedane schouder, zoals kan gebeuren tijdens een botsing of op de grond vallen. Wanneer het bovenste gedeelte van de schouder met kracht de grond raakt, trekken hoofd en nek mogelijk naar één kant en wordt de schouder naar de andere geduwd. De resulterende rek op de schouder kan letsel aan de plexus brachialis veroorzaken.
Brandersymptomen
Symptomen van een brander zijn plotselinge pijn en tintelingen die zich uitstrekken van de nek en van de arm naar de vingers. Dit symptoom is de typische branderklacht van een atleet. Vaak zullen sporters zwakte van de aangedane arm hebben, hoewel zwakte soms enkele uren in beslag kan nemen en dagen, weken of zelfs langer kan duren om op te lossen.
Meestal lossen de symptomen binnen een paar minuten of uren op. De reden waarom sommige mensen de brandwond noemen als een brander is een vaak ervaren symptoom van een warme of hete rush die zich langs de arm uitstrekt.
Brandwonden zijn ingedeeld op een indelingsschaal als graad 1, 2 en 3. Hoewel de beoordeling vaak inconsistent is tussen verschillende clinici, is een graad 1-blessure doorgaans binnen enkele weken weer normaal, terwijl een atleet van graad 3 gewond kan zijn. symptomen voor een jaar of langer.
Sporters die een brander ondersteunen, moeten onmiddellijk worden geëvalueerd door een clinicus of medisch personeel dat is getraind in deze letsels. De evaluatie moet het testen van sensorische afwijkingen en spierzwakte omvatten. Elke atleet met symptomen van gevoelloosheid of zwakte moet pas weer deelnemen als de symptomen volledig zijn verdwenen. In gevallen waar de symptomen aanhouden of ernstiger zijn, kunnen verdere tests nodig zijn om te evalueren op andere mogelijke oorzaken van gevoelloosheid en zwakte zoals een hernia of spinale zenuwbeschadiging. Testen kunnen röntgenfoto's, MRI's of zenuwgeleidingstudies omvatten; Meestal zijn deze tests echter niet nodig.
Behandeling van een brander
Er is weinig te doen voor de behandeling van een brander, hoewel sommige therapeutische activiteiten, zoals strekken en versterken van licht, nuttig kunnen zijn. Om terug te keren naar sport, moeten atleten die een brander hebben gestoken het volgende hebben bereikt:
- Normaal bereik van de beweging van de nek en arm
- Resolutie van abnormale sensaties ( paresthesieën )
- Normale testen, inclusief de Spurling-test
- Normale sterkte testen
Preventie kan worden bereikt door versterking van de nek- en schouderspieren. Sommige voetbalspelers zullen bovendien speciale pads of kragen gebruiken ("cowboyhalsbanden") om overmatige rek van de plexus brachialis te voorkomen en hopelijk terugkerende stingerverwondingen te voorkomen.
Het is belangrijk dat sporters met symptomen die niet typerend zijn voor een brander, of atleten met onopgeloste symptomen, een evaluatie hebben om te bepalen of er een andere oorzaak van hun symptomen is. Er zijn aandoeningen aan de nek en het ruggenmerg die symptomen van een brander kunnen nabootsen, en deze moeten worden overwogen bij atleten met ernstigere of meer persistente symptomen.
Ook bekend als: Stinger
> Bronnen:
> Aval SM, Durand P en Shankwiler JA. "Neurovasculaire verwondingen aan de schouder van de atleet: deel I" J Am Acad Orthop Surg april 2007; 15: 249-256.