Een neurologische stoornis van persistente duizeligheid
De term chronische subjectieve duizeligheid (CSD) wordt gebruikt om een veel voorkomende vorm van duizeligheid te beschrijven die niet gemakkelijk in een van meerdere andere typen kan worden ingedeeld en waarvoor het lichamelijk onderzoek doorgaans normaal is.
Wat is chronische subjectieve duizeligheid?
Patiënten met CSD lijden in eerste instantie vaak in een soort van verwonding aan hun vestibulaire systeem, het neurologische netwerk dat ons evenwichtsgevoel bewaart.
Zelfs nadat deze aanvankelijke verwonding is genezen, beschrijven mensen met een CSD meestal een vaag gevoel van onvastheid verergerd door triggers in hun omgeving. Deze triggers kunnen hoge plaatsen omvatten, op bewegende objecten staan of in bewegingsrijke omgevingen staan, zoals drukke straten of drukte.
Wat zijn de belangrijkste symptomen van chronische subjectieve duizeligheid?
Hoewel formele diagnostische criteria voor CSD nog steeds worden vastgesteld, omvatten de meest voorkomende symptomen de volgende:
- een gevoel van onvastheid dat constant aanwezig is, hoewel de ernst kan fluctueren
- onevenwichtigheid is aanwezig voor de meeste dagen gedurende ten minste een periode van 3 maanden
- de symptomen zijn het meest hevig bij lopen of staan, en zijn meestal afwezig of heel klein wanneer ze stil liggen.
- symptomen worden verergerd door beweging, blootstelling aan bewegende visuele stimuli of het uitvoeren van precieze visuele activiteiten.
De aandoening komt meestal tot stand na een acute aandoening die het vestibulaire systeem verstoort.
Het komt ook voor in de aanwezigheid van acute of terugkerende medische en / of psychiatrische problemen zoals lichte depressie, angst of obsessieve / dwangmatige eigenschappen.
Wat veroorzaakt chronische subjectieve duizeligheid?
De exacte oorzaak van chronische subjectieve duizeligheid wordt nog steeds uitgewerkt. De algemene theorie is echter dat de stoornis het gevolg is van het onvermogen van de hersenen om zich opnieuw aan te passen nadat het vestibulaire systeem is beschadigd.
De binnenoren sluiten aan op de vestibulocochlear zenuw, die signalen uitzendt naar de vestibulaire kernen in de hersenstam. Deze kernen werken met andere delen van de hersenen om informatie over houding en beweging te integreren met andere sensorische informatie zoals visie. Wanneer het vestibulaire systeem één ding zegt, zoals 'we zijn in beweging', en de andere systemen zeggen: 'nee, dat zijn we niet', is duizeligheid een veelvoorkomend resultaat.
De binnenoren balanceren elkaar normaal gesproken uit. Als u bijvoorbeeld uw hoofd naar rechts draait, is de ene vestibulocochlear-zenuw actiever dan de andere en interpreteert het brein het verschil in signaalvermogen als een hoofdomslag. Dus wat gebeurt er als het signaal van het ene oor wordt gedempt door iets anders, zoals een infectie? De vestibulaire kernen sturen informatie naar de rest van de hersenen dat het hoofd draait, zelfs als de persoon in werkelijkheid stilstaat.
Hersenen zijn meestal erg flexibel en kunnen leren zich aan te passen aan veranderingen in neurale signalen. Net zoals je ogen zich aanpassen aan het zijn in een donkerder kamer of je oren wennen aan een constant gebrom op de achtergrond, werken de hersenen meestal rond een vestibulair tekort om een nieuw werkmodel van de wereld te vestigen. Nadat de vestibulaire zenuw is beschadigd, worden uiteindelijk de onevenwichtige elektrische signalen als de nieuwe normaal beschouwd en gaat het leven verder.
In CSD faalt het brein om zich aan te passen aan een nieuw normaal. Hoewel de oorspronkelijke belediging misschien is genezen, blijven de hersenen hyper-waakzaam voor alles wat met beweging of balans te maken heeft, zoals een soldaat die, thuis van oorlog, nog steeds springt of eenden duikt voor dekking elke keer als een auto terugloopt.
Daarnaast kunnen onderliggende persoonlijkheidskenmerken of psychiatrische stoornissen bijdragen aan dit onvermogen om bewegingen correct te schatten. Misschien veroorzaakt een gedeeld onderliggend mechanisme, zoals een relatief tekort in een bepaalde neurotransmitter, zowel de persoonlijkheidskenmerken als het gevoel van onbalans.
Hoe vaak komt chronische subjectieve duizeligheid voor?
CSD wint nog steeds aan erkenning binnen de medische gemeenschap, en dus is de exacte prevalentie onzeker.
Dat gezegd hebbende, in academische centra waar de stoornis wordt erkend, is het een van de meest voorkomende oorzaken van duizeligheid bij mensen die naar die centra gaan. Dit betekent dat andere, beter erkende oorzaken meestal zijn uitgesloten door andere artsen voordat de verwijzing is doorgevoerd.
Wat moet ik doen als ik denk dat ik chronische subjectieve duizeligheid heb?
Als u dat nog niet hebt gedaan, praat dan met uw arts over de diagnose. Hoewel niet alle artsen de aandoening kunnen herkennen, zullen de meesten er graag naar kijken of op zijn minst een verwijzing doen. Het is echter belangrijk dat u met een medische professional spreekt, omdat er behandelingen beschikbaar zijn voor CSD .
> Bronnen:
> JP Staab, DE Rohe, SD Eggers, NT Shepard. Angstige, introverte persoonlijkheidskenmerken bij patiënten met chronische subjectieve duizeligheid. J Psychosom Res. 2014 Jan; 76 (1): 80-3.
> Staab JP. Chronische subjectieve duizeligheid. Continuum (Minneap Minn). 2012 okt; 18 (5 Neuro-otology): 1118-41.