Een vorm van hersenstimulatie is veelbelovend voor de behandeling van aspecten van autisme
Onderzoeker zegt dat hij "de pathologie van autisme heeft gevonden"
Dr. Manuel Casanova heeft een bijzondere leerstoel aan de universiteit van Kentucky. Hij heeft tientallen collegiaal getoetste artikelen geschreven en ontvangt geld van de National Institutes of Health. Dr. Casanova doet onderzoek naar het autistische brein - en volgens hem: "Ik denk dat we de pathologie van autisme hebben gevonden.
... Het verklaart zo veel, het is allemaal logisch. "
Dr. Casanova gelooft niet alleen dat hij de pathologie van autisme heeft gevonden, maar hij werkt ook aan een behandeling die mogelijk het vermogen heeft om autistische symptomen van overgevoeligheid te verminderen zonder de creativiteit en geleerde vermogens die autistische mensen zo buitengewoon maken, in gevaar te brengen.
Minicolumns in the Autistic Brain: Good News and Bad News
Het buitenste deel van de hersenen wordt de neocortex genoemd. Binnen de neocortex zijn groepen cellen die minikolommen worden genoemd. Deze minicolumns zijn de kleinste eenheid cellen die informatie kunnen verwerken. Normaal gesproken bevatten minikolommen relatief grote cellen, neuronen genaamd, die communicatie mogelijk maken, niet alleen binnen een individuele minikolom, maar ook tussen verschillende delen van de hersenen.
Minicolumns bij mensen met autisme zijn kleiner en talrijker dan normaal. Bovendien zijn de neuronen binnen elke minikolom kleiner geworden.
Dit kan zowel goed als slecht zijn, zegt Casanova: "Omdat de efficiëntie van verbindingen tussen neuronen een functie is van de celgrootte, heeft de aanwezigheid van kleinere neuronen in de hersenen van autistische patiënten een dramatisch effect op de manier waarop verschillende delen van de hersenen interactie met elkaar: hersenactiviteiten waarvoor langere projecties nodig zijn (bijv. taal), kunnen worden aangetast, terwijl activiteiten die afhankelijk zijn van kortere verbindingen (bijvoorbeeld wiskundige manipulaties) kunnen worden behouden of versterkt. "
Met andere woorden, mensen met autisme zijn uitzonderlijk goed in alles wat kan worden verwerkt in een deel van de hersenen - zoals wiskunde en visuele discriminatie. Ze zijn echter uitzonderlijk slecht in alles wat coördinatie vereist tussen verschillende delen van de hersenen - zoals sociale vaardigheden , taal en discriminatie op het gehoor.
Slechte isolatie tussen de minikolommen kan sensorische problemen veroorzaken
Volgens Casanova is een bijwerking van extra minikolommen met extra kleine cellen "stimuli zijn niet langer vervat in specifieke minikolommen, maar overstromen ze naar aangrenzende minikolommen waardoor ze een versterkereffect verschaffen. Dit kan de overgevoeligheid van sommige autistische patiënten en hun epileptische aanvallen."
Casanova vergelijkt dit met water dat zich in een douche bevindt. "De remmende vezels werken op een manier die analoog is aan een douchegordijn: bij het correct en volledig draperen van de badkuip voorkomt het douchegordijn dat er water naar de vloer morst." Mensen met autisme hebben lekkende douchegordijnen.
Toenemende isolatie kon zintuiglijke problemen en epileptische aanvallen verminderen zonder de creativiteit te compromitteren
Dr. Casanova gelooft dat het mogelijk is om de "isolatie" rond de minikolommen te vergroten, waardoor de sensorische overbelasting en de kans op epileptische aanvallen afnemen.
De schoonheid van zijn theorie is dat deze negatieve uitkomsten kunnen worden aangepakt ZONDER invloed uit te oefenen op het vermogen van mensen met autisme om buiten de kaders te denken, waar te nemen en te creëren.
Zo werkt het: Volgens Casanova is de "belangrijkste eigenschap van deze [minicolumn] cellen en projecties dat ze 90 graden staan ten opzichte van de oppervlakte van de cortex en dat ze de enige cellen zijn die dit doen." Casanova theoretiseert dat transcraniële magnetische stimulatie (TMS) het magnetisch veld in de cortex zou kunnen omkeren, waardoor de isolatie rond de minikolommen wordt versterkt. Deze behandeling zou (volgens bestaand onderzoek) een minimale bijwerking hebben.
Het belangrijkste is dat het niet de bijwerking zou hebben van het veranderen van de persoonlijkheid of denkprocessen van de persoon die wordt behandeld.
Zou TMS de 'echte deal' kunnen zijn?
Dit idee is niet zo vreemd als het klinkt. TMS is zelfs al nuttig gebleken bij de behandeling van psychische aandoeningen zoals schizofrenie en depressie. Klinische proeven worden uitgevoerd door de NIH om het nut van TMS bij het behandelen van hallucinatoire stemmen te testen. In de loop van verschillende jaren hebben verschillende organisaties proeven van TMS ondernomen - maar tot nu toe is er geen consensus over de resultaten. Terwijl proeven op Harvard en elders veelbelovend lijken te zijn en artikelen in publicaties zoals Newsweek positief zijn, blijft TMS een marginale therapie die nog niet klaar is voor algemeen gebruik.
Referenties:
Telefonisch interview met Dr. Manuel Casanova. September, 2006.
Casanova MF, Kooten IAJ van, Switala AE, Engeland H van, Heinsen H, Steinbusch HWM, Hof PR, Schmitz C. Afwijkingen van corticale minicolumn-organisatie in de prefrontale kwabben van autistische patiënten. Clinical Neuroscience Research 2006; 6 (3-4), 127-133.
Casanova MF, Kooten IAJ van, Switala AE, Engeland H van, Heinsen H, Steinbusch HWM, Hof PR, Trippe J, Stone J, Schmitz C. Minicolumnar-afwijkingen bij autisme. Acta Neuropathologica 2006; 112 (3), 287-303.
Casanova MF, abnormaliteiten van corticale circuits in de hersenen van autistische personen. Gepresenteerd op de All Wales Autism Resource (AWARES) International Conference, 2006.
Chae, JH, Nahas, Z., Wassermann, E., Li, X., Sethuraman, G., Gilbert, D., et al. (2004). Een pilotveiligheidsstudie van repetitieve transcraniële magnetische stimulatie (rTMS) bij het syndroom van Gilles de la Tourette. Cognitieve en gedragsneurologie, 17 (2), 109-117.
Mantovani, A., Lisanby, SH, Pieraccini, F., Ulivelli, M., Castrogiovanni, P., & Rossi, S. (2006). Herhaalde transcraniële magnetische stimulatie (rTMS) bij de behandeling van obsessief-compulsieve stoornis (OCD) en het syndroom van Tourette (TS). International Journal of Neuropsychopharmacology, 9 (1), 95-100.