Hoe de hersenen vormen hoe je je voelt
In een laboratorium in Berkeley, Californië, zit een grijsharige man voor een televisiescherm. Er wordt een reeks films voor hem gespeeld: een beetje Charlie Chaplin-komedie, een opname van een buikoperatie, een huilend kind. *
Ondertussen kijken we in de andere kamer ook naar een televisiescherm. Hierop staat echter het gezicht van de buurman en toont elke reactie op de films.
Opmerkelijk genoeg zijn al zijn reacties hetzelfde. Hij reageert op elk met een luchthartige lach. Een liefdesscène, een komedie of een moordscène zijn even amusant. Na elk zegt hij vol vertrouwen dat hij zich geweldig voelt. De heer heeft gedragsvariant frontotemporale dementie . Zijn emoties variëren niet meer passend met de wereld om hem heen.
Nadenken over emotie
U hoeft geen neurowetenschapper te zijn om het belang van emoties voor ons dagelijks leven te begrijpen. Veel van ons dagelijks leven wordt gedreven door emoties - we streven naar wat we denken dat we zullen belonen en proberen te vermijden wat ons ongelukkig zal maken. Toch is emotie, vergeleken met beweging, sensorische en cognitieve vaardigheden, relatief onderbelicht in de neurologie, misschien gedeeltelijk als gevolg van grotere problemen bij betrouwbare metingen.
Dr. Robert Levenson definieerde ooit emoties als 'kortstondige psychologisch-fysiologische verschijnselen die efficiënte manieren van aanpassing aan veranderende milieu-eisen vertegenwoordigen.' Emotie orkestreert verschillende lichamelijke en neurologische reacties, waaronder sensaties in de ingewanden (of 'ingewanden'), expressies in het gezicht en lichaam, en veranderde aandacht en gedachten.
Deze reacties zijn meestal zeer nuttige en directe manieren waarop lichaam en geest coördineren voor opkomende situaties.
Het brein verwerkt emoties in een reeks stappen. Ten eerste moet binnenkomende informatie worden getaxeerd en een emotionele waarde krijgen. Dit proces is vaak erg snel en kan verder gaan dan ons bewuste bewustzijn.
Maar toch hangt onze initiële emotionele reactie af van een aantal individuele vooroordelen en contexten. We kunnen dan de emotie identificeren en voelen. Afhankelijk van de sociale situatie, kunnen we dan de expressie van die emotie reguleren. Er zijn bijvoorbeeld momenten waarop we woede of afkeer kunnen uiten, maar we moeten kalm blijven ongeacht.
Emotionele neuroanatomie
De aanvankelijke reflexieve emotionele reactie op iets in onze omgeving vindt heel snel plaats en ontgaat vaak bewuste controle. Deze reacties komen voor in een oud deel van onze hersenen dat bekend staat als het limbisch systeem. In tegenstelling tot de meer recent ontwikkelde cortex, heeft het limbische systeem minder lagen neuronen om informatie te verwerken. Het resultaat is snel, maar onze ervaring leert dat het niet altijd alle relevante informatie integreert.
De grenzen van het limbisch systeem worden inconsistent beschreven in de literatuur en lijken uit te breiden of samen te trekken om zo goed mogelijk aan te sluiten bij de belangen van de schrijver. De functies van het limbisch systeem reiken verder dan emotie en omvatten geheugen, olfactorische en autonome functie . De belangrijkste componenten van het limbisch systeem voor emotie zijn de amygdala, de hypothalamus, cingulate cortex en het ventrale tegmentale gebied.
Deze structuren hebben over het algemeen een eenvoudiger type corticale structuur (minder lagen neuronen dan zes) en bevinden zich allemaal dichter bij het centrum en de basis van de hersenen. Hoewel het belang van het limbisch systeem bij emoties benadrukt is, worden deze structuren ook beïnvloed door andere delen van de hersenen, met name de prefrontale cortex .
taxatie
Er zijn verschillende systemen in de hersenen die een stimulus verbinden met een emotionele waarde. Deze systemen zijn ook sterk verbonden met motivatie, omdat onze emoties ons vaak tot actie leiden. Emotionele systemen bestaan niet op zichzelf, maar communiceren eerder met elkaar en beïnvloeden elkaar.
Het eerste systeem dat betrokken is bij beoordeling is het dopaminerge beloningssysteem, waarbij het ventrale tegmentale gebied en nucleus accumbens betrokken zijn. Deze structuren zitten op het midden en onderaan de hersenen, op ongeveer het niveau van de ogen en zo ver terug als de slapen. Dit systeem reageert op beloningen en motiveert ons om iets te herhalen dat "goed" aanvoelt.
Het tweede systeem omvat de circuits van de amygdalae. Dit zijn twee clusters van zenuwen ter grootte van een amandel die in elke temporaalkwab zitten. Deze mediëren voornamelijk reacties van woede, angst en agressie.
Andere structuren, zoals de insula, zijn ook betrokken bij emoties. De insula (wat grot betekent) is een hersengebied dat achter de vouw van de frontale en temporale kwab aan de zijkant van de hersenen is weggestopt. Het voorste deel helpt om reacties van afkeer te bemiddelen.
Emotionele erkenning
Zodra deze structuren een stimulus associëren met een bepaalde emotionele waarde, begint een stereotype reactie. De amygdala is bijvoorbeeld verbonden met de hypothalamus en kan een verhoogde hartslag en verhoogde bloeddruk stimuleren, die beide een belangrijk deel van angst of woede vormen. De insula is verbonden met viscerale zenuwbanen die de maag misselijk kunnen maken. Ons lichaam kan deze symptomen opvangen en een emotie herkennen.
Naast het waarnemen van veranderingen in het lichaam, vinden centra van emoties plaats in gebieden van de cortex die ons in staat stellen een emotie te herkennen. De beloningscircuits projecteren bijvoorbeeld naar de mediale orbitofrontale cortex, die ons helpt toekomstige acties te bepalen op basis van emotionele informatie.
Regulatie van emotie
Er zijn tijden waarin een emotie gereguleerd moet worden. We moeten bijvoorbeeld niet lachen om een begrafenis, zelfs als iemand een belachelijke jurk draagt. Als een emotie naar voren komt, moeten we misschien de uitdrukking van die emotie reguleren. We kunnen proberen de emotie te onderdrukken door ons gezicht of lichaam niet te laten zien wat we voelen. Als we bijvoorbeeld een tijger zien, kunnen we ons nog steeds moedig gedragen. We kunnen herwaarderen, wat betekent dat we de context van de stimulus die ons voor het eerst emotioneel maakte bewust herformuleren. We herinneren ons bijvoorbeeld misschien dat het eigenlijk gewoon een foto is van een tijger in plaats van het echte werk.
De orbitofrontale cortex wordt geactiveerd in gevallen van emotionele regulatie, en schade aan deze regio kan impulsiviteit en het onvermogen om initiële emoties te reguleren veroorzaken. Het bekendste voorbeeld is Phineas Gage, een spoorwegvoorman die een ongeluk leed dat een grote ijzeren staaf door dit deel van de hersenen. Volgens de rapporten van zijn arts was hij kort na het ongeluk emotioneler en impulsiever. Andere studies hebben aangetoond dat patiënten een emotionele waarde niet kunnen herevalueren wanneer de omstandigheden veranderen. In een experiment waarbij dergelijke patiënten veranderen van een goktaak, hebben ze bijvoorbeeld meer kans om grote beloningen op korte termijn te kiezen, hoewel ze weten dat dit niet in hun langetermijnbelangen is.
Over het algemeen hebben veel mensen gesuggereerd dat de rechterkant van ons brein meer betrokken is bij het verwerken van emoties zoals angst, verdriet en walging. Er is gesuggereerd dat het linker hemisfeer meer betrokken is bij geluk en misschien ook voor woede. Dit zijn waarschijnlijk te grote vereenvoudigingen, hoewel verschillende studies ter ondersteuning van het basisconcept.
Conclusie
Emotie wordt niet alleen gegenereerd vanuit één deel van ons brein, maar vertrouwt op verschillende verweven netwerken waarbij het amygdala, het ventrale tegmentale gebied, de orbitofrontale cortex en nog veel meer betrokken zijn die allemaal dienen om externe prikkels te beoordelen, een initiële emotionele respons te genereren en vervolgens die respons te reguleren indien nodig. Een verstoring van dit systeem kan leiden tot een gebrek aan emotie of te veel, afhankelijk van de aard en locatie van de verstoring.
* Sommige details zijn gewijzigd om de vertrouwelijkheid te beschermen.
bronnen:
Bechara A, Tranel D, Damasio H, Damasio AR (1996): verzuim om autonoom te reageren op verwachte toekomstige uitkomsten na schade aan de prefrontale cortex. Cereb Cortex. 6: 215-225.
Davidson RJ, Ekman P, Saron CD, Senulis JA, Friesen WV (1990): Approach-terugtrekking en cerebrale asymmetrie: emotionele expressie en hersenfysiologie. I. J Pers Soc Psychol. 58: 330-341.
Levenson R (1994): Menselijke emotie: een functioneel beeld. In: Ekman P, Davidson R, redacteuren. De aard van emotie: fundamentele vragen. New York: Oxford, pp 123-126.
Mesulam MM (2000): Behavioral Neuroanatomy. In: Mesulam MM, redacteur. Principles of Behavioral and Cognitive Neurology. New York: Oxford, pp 1-120.
Rosen HJ, Levenson RW (2009): Het emotionele brein: inzichten van patiënten en basiswetenschap combineren. Neurocase. 15: 173-181.